Diagnostyka boreliozy jest tematem wzbudzającym wśród pacjentów wiele emocji. Decyzja o rozpoznaniu i leczeniu boreliozy powinna być podejmowana wyłącznie przez lekarza. Osoba, która znalazła na swoim ciele kleszcza i obserwuje niepokojące objawy, powinna zgłosić się do specjalisty i jemu pozostawić postawienie diagnozy. Lekarz na podstawie rozmowy z pacjentem i oceny jego symptomów podejmuje decyzję o dodatkowych badaniach i ewentualnym leczeniu. Oficjalne wytyczne międzynarodowe i polskie ściśle definiują, jak powinna wyglądać ścieżka diagnostyczna boreliozy. Obowiązujące w Polsce wytyczne dotyczące diagnostyki boreliozy są wydawane przez Polskie Towarzystwo Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych (PTEiLChZ). Ich ostatnia aktualizacja miała miejsce w 2023 roku.
Według PTEiLChZ podstawą rozpoznania boreliozy jest obraz kliniczny pacjenta. W przypadku wystąpienia charakterystycznej zmiany skórnej, zwanej rumieniem wędrującym, można mówić o pewnym rozpoznaniu choroby bez konieczności wykonywania badań laboratoryjnych. Należy jednak pamiętać, że rumień wędrujący nie występuje u wszystkich zakażonych krętkami Borrelia. Pierwsze objawy choroby mogą być niespecyficzne i wymagają weryfikacji laboratoryjnej. W diagnostyce boreliozy wykorzystuje się przede wszystkim testy serologiczne, które polegają na wykrywaniu przeciwciał przeciwko bakterii Borrelia burgdorferi w surowicy krwi pacjenta.
Rekomendowana jest dwuetapowa strategia diagnostyki laboratoryjnej boreliozy:
Dwuetapowe postępowanie w diagnostyce boreliozy jest racjonalne, ponieważ obie metody wzajemnie się uzupełniają. Wczesna i odpowiednio przeprowadzona (zgodnie z rekomendacjami) diagnostyka boreliozy ma kluczowe znaczenie dla skutecznego leczenia i uniknięcia długofalowych powikłań.
Więcej o tym, jakie testy wybrać do diagnostyki boreliozy oraz kiedy najlepiej wykonać badania, dowiesz się w zakładce „Testy na boreliozę”: