Według najnowszych doniesień naukowych zmiany klimatyczne i inne czynniki środowiskowe prowadzą do migracji populacji kleszczy na nowe obszary na całym świecie. Co ciekawe, szczególnie zauważalny wzrost liczby kleszczy przenoszących Borrelia burgdorferi oraz Borrelia miyamotoi obserwuje się w Nowym Brunszwiku. Ta kanadyjska prowincja nadmorska znajduje się w regionie atlantyckim Kanady, gdzie skład gatunkowy dzikich zwierząt różni się od większości kontynentalnych obszarów Ameryki Północnej. Niestety informacje dotyczące obecności patogenów z rodzaju Borrelia spp. u dzikich zwierząt w tym regionie są ograniczone.
Borelioza w Nowym Brunszwiku – badania
W związku z tym w ostatnim czasie przebadano szeroką gamę zwierząt, w tym ptaki wędrowne oraz ssaki średniej wielkości i małe. Łącznie zbadano 339 zwierząt z Nowego Brunszwiku, reprezentujących 20 różnych gatunków. Zwierzętom wykonano testy w kierunku obecności B. burgdorferi i B. miyamotoi. W ramach tego projektu opracowano nowe warunki reakcji PCR oraz specyficzny protokół do wykrywania obu gatunków Borrelia spp. u dzikich zwierząt.
Pozytywne próbki, w których wykryto bakterie, pochodziły głównie od małych ssaków niemigrujących. Około dwa razy więcej zwierząt było zakażonych B. burgdorferi niż B. miyamotoi, a jedno zwierzę było zakażone obydwoma tymi patogenami jednocześnie. Oprócz gatunków, które są powszechnie uznane za rezerwuarowe, infekcję Borrelia stosunkowo często potwierdzano u skoczomyszy leśnej (Napaeozapus insignis). Gatunek ten wykazywał najwyższą częstość występowania infekcji zarówno w przypadku B. burgdorferi, jak i B. miyamotoi, choć nie był dotychczas identyfikowany jako rezerwuar żadnego z badanych gatunków Borrelia spp.
Wnioski z badań
Kompleksowe badania tkanek zwierząt wykazały, że wszystkie przypadki zakażenia B. burgdorferi były ograniczone do jednej tkanki w organizmie zwierzęcia, podczas gdy dwie z pięciu infekcji B. miyamotoi miały charakter rozsiany. W badaniach potwierdzono również możliwość przenoszenia zakażenia B. miyamotoi przez łożysko, co sugeruje, że w przypadku tego patogenu możliwa jest tzw. transmisja pionowa u ssaków. To odkrycie sugeruje, że B. miyamotoi może szybko rozprzestrzenić się w populacji dzikich zwierząt.
Przytoczone obserwacje kanadyjskich naukowców pokazują, że borelioza, którą znamy już od 40 lat, nadal nie przestaje zaskakiwać. Szybko rozprzestrzeniające się populacje dzikich zwierząt regularnie zmieniają mapę endemiczną choroby z Lyme.
Opracowano na podstawie: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/35061805/